Groningen Garnwerd vice versa aan boord van de Groeninga

door Arjen Hoen
Zondag 12 september stond al een tijdje omcirkelt in mijn agenda want dan zou ik mijn ‘vuurdoop’ beleven als toerroeier bij De Hunze door deelname aan de roeitoertocht naar Garnwerd vanaf de Hunze. José Versteegh en Sieb Kemme hadden ons digitaal ‘gebriefd’ op 5 september om goed voorbereid aan de start te verschijnen. Het had een betrekkelijk hoog selfservice gehalte omdat we ons natje en droogje moesten meenemen naar Garnwerd-aan-zee. Picknicken in de achtertuin van een restaurant met terras aan het water voelde toch een beetje wereldvreemd maar dat wilden ze nadrukkelijk zelf. Enfin, eerst moest ik het maar zien te halen als skiffeur in een meermansboot…

In het groen

Om 9 uur werden we alle 36 startklaar verwacht op het vlot waar ik (slechte) gewoontegetrouw moeite mee had dus ik nam een academisch kwartier extra maar gelukkig werd op mij gewacht door de opvarenden van de Groeninga: Marije, Marleen, Michael en Roos. Driekwart van de boot kende elkaar vanuit de nieuwe ledenopvang; ik kende geen van allen. Daar zou snel verandering in komen omdat ik op boeg mocht zitten als meest ervaren nieuwkomer. Dat had ik echter in een skiff opgedaan en ik had dus bar weinig vierpersoonsbootervaring tot dan toe. Terloops werd mij gevraagd om mederoeiers aanwijzingen te geven en de stuurman/vrouw te assisteren en grove fouten van de anderen op te vangen. Mijn positie had wel als voordeel dat ik mijn nieuwe waterdichte hoes voor de telefoon(camera) goed kon testen dus naast de boegpositie invullen was ik ook cameraman.
Na het te water laten in het groen van de Zuiderhaven werden alle waterdichte tassen en (peddel)pikhaken in de boot gelegd en zetten we langzaam uit.

Door de sluis

In rustig tempo gleden we rond tien uur langs der A en waren we om half elf echt buiten de stad. Toen kregen slag en stuur het idee om een dynamische wissel uit te voeren en werd ik verrast door een ’tobbedans’ achterin de boot. Snel schoot ik een plaat en even later dreven we voor de Dorkwerdersluis waar we een exclusieve schutting van roeiboten van de Hunze genoten. Toen werd me duidelijk waarom ik een uitschuifbare pikhaak in mijn handen had want we zakten snel meer dan en meter en ik hield met de haak dus een touw vast aan de bovenkant van de sluiskade. Daarna voorzichtig de sluis uitvaren om zodra we buiten waren snel het Van Starkenborghkanaal over te steken en toen settelen in een comfortabel tempo richting Wierumerschouw. Toen vond ik het tijd worden om de eerste aanwijzing te geven: de bladen eerder draaien zou een gelijke inpik beter mogelijk moeten maken. Daarnaast konden we meer watervrij terugrijden en dit werkte bijzonder goed en inspirerend kennelijk want een heuse eindspint ter hoogte van de Raken richting het einddoel werd blijmoedig ingezet. Zo waren we keurig rond het middaguur ter plekke en kon de eenvoudige doch voedzame maaltijd aan een picknicktafel, in eigen ‘bootbubbel’ genuttigd worden. Geanimeerd maakten we nader kennis en voordat we er erg in hadden was het 13 uur geweest. Een terrasbezoek was toch gewenst van mijn kant en een lekkere ‘Dutch'(?) koffie met Hooghoudt likeur was zeer smakelijk. De rest van de Groeninga hield het op cappuccino of écht Hollandse koffie. Om 13:15 uur lukte het ons toch om te verzamelen in de achtertuin van het restaurant voor de grote onvermijdelijke groepsfoto met behulp van de vrouw van de havenmeester vanaf de boeg van een motorkruiser.

Terugkeer

Daarna was het inschepen en met een halve rugwind-in-het gezicht begonnen we aan de terugtocht. We hadden de gang er goed in en het ging steeds lekkerder voor ons gevoel. Er ontspon zich een sparring partijtje tussen een ‘oudere mannen’ boot, de Westerhaven en de Groeninga: waar wij op jacht waren naar de kop van het ‘peloton’ bleken zij dat ook t zijn om de boodschap over te brengen dat we ons dienden te verzamelen vóór het van Starkenborgh om gezamenlijk over te steken en de sluis in te varen. Dat was goed voor wat plaatjes. In de sluis ging het wat minder soepel dan op de heenweg: we zaten in een schutting met twee motorboten waardoor er iets minder ruimte was voor ons. Sommigen vonden dat aanleiding om ‘dwars’ te gaan liggen in de sluiskolk maar dat kon geen kwaad. Na Dorkwerd was het nog een betrekkelijk klein eind naar De Hunze en de nieuwsgierigheid was inmiddels gewekt hoe snel we nu echt waren. De cameraman had een handige app op zijn slimme-telefoon-in-waterdichte-hoes dus die werd geactiveerd en op ‘knots’ gezet. Uiteindelijk klokten we gemiddeld 5 knoop (9 km/u) en een top van 7 knoop (~ 13 km/u). Moe en voldaan gleden we langs de terrassen aan der A om keurig als één van de eersten vóór 16 uur aan te meren. In totaal hadden we met 8 boten (5 x 4, 3 x 2) 24 kilometer afgelegd in ruim 4 uur varen. Het was een bijzonder leuke tocht waarin we allemaal onze grenzen hebben verlegd. De borrel na afloop was goed verzorgd met zelf meegebrachte hapjes en veel dorstlessend Martinus witbier. De verhalen werden steeds spectaculairder en de afstand tot de bar steeds kleiner. Dank José en Siebe voor de organisatie en alle deelnemers voor de hapjes en gezelligheid!

Voor een selectie van eigen én foto’s vanuit de groep klik hier.