Volg de/het (ver)Slag!!

Volg de / het (ver)Slag!!

Nu dan, eindelijk, zondag 11 september was op een prachtige wijze aangebroken, niet te warm, niet te koud, perfect weer voor een op – en – neer naar Garnwerd dus. Lichtelijk gespannen om 9.00 op het vlot en met zo’n 39 anderen de boten klaarmaken voor deze monstertoertocht. Tenminste, voor diegenen die nog nooit langer dan 4-5 kwartier achter elkaar hadden geroeid en dan nog met vele pauzes en onderbrekingen van de wijze instructeurs en stuurlieden.
Mijn boot bleek als laatste te vertrekken met vijf vrouwelijke toppers, waarvan er twee geregeld van plek wisselden: OP het water en zonder aan te leggen, wow!
Ik mocht op boeg op plek 2 en achter mij mocht Annemarie op plek 1, dat bleek een gouden koppel!! Want al snel hadden we elkaar gevonden in de zeer slappe humor en uitgebreide en (te) luide conversaties… Menig keer moest de stuur ons tot de orde roepen met een welgemeend VOLG DE SLAG!, wat nog wel een keer of 99 meer ten gehore werd gebracht, hahahahaha. Daarom de titel van dit korte verslag over de heen tocht: Volg de / het (ver) Slag!!

Volle sluis

Nu, tot de sluis van Dorkwerd geen grote problemen. Rustig en relaxed roeiend op het prachtige Reitdiep, heerlijk. Omdat we als laatsten waren vertrokken van het vlot, konden we vrij snel de sluis in met de 10 boten en lagen we links en rechts verspreid aan de sluiskades. Annemarie met de pikhaak in handen om ons tijdens het dalen van het water vast te laten kleven aan de wand. Zaten we eenmaal klaar voor dit avontuur, riep de sluiswacht ons op om plek te maken voor nog wat boten achter ons! Nu, er zijn duidelijk Hunzeleden die vaker met dit te wassen varkentje te maken hebben gehad, want met heldere en duidelijke instructies schikte iedereen wat in en kon het sluizen van start.

Wedstrijd

Na het sluizen onder toezicht van de sluiswachter te Lauwersoog, mochten we dan met alle boten tegelijk het Van Starkenborgkanaal oversteken, ook alweer een unicum. Gelukkig verliep dit vrij vlotjes en onder veel bekijks, hups verder het Reitdiep op richting Wierumerschouw en Wetsinge. Nu de kop eraf was, kwam het competitie element naar boven. Vol bruisende energie en doldriest optimisme ging onze dames-5 de strijd aan met de andere boten. Wisten wij veel op dat moment dat we beter niet met onze krachten moesten smijten….Met live commentaar en met ‘paddle strong’ passeerden we boot na boot en wonnen op de imaginaire finishlijn goed!!! Dankzij de zak vol krijtjesdrop en katjesdrop als doping, meegesmokkeld door onze ijzersterke nummer 1 op boeg, Annemarie. Stiekem denken we dat ‘men’ ook wel even blij was dat onze beider monden vol zaten met deze zoetigheid en we 5-10 minuten alleen maar aan het kauwen en slikken waren.

Bier in Garnwerd

Veel geleerd weer ook op dit prachtige stuk Ommeland; ‘Scheren hoog, NU ‘, slippen beide zijden: NU ‘, houden bakboord, volle stop ‘ en wat al niet meer. Maar vooral die : “VOLG DE SLAG ‘ was veelal en vaak nodig want de flauwigheden keerden welig terug, als koeien voor de eerste keer in een wei, zo dol driest was de boeg bezig!. Maar aan alles komt een einde en na een stief-uurtje vrolijk door roeien, lonkte daar de molen van Garnwerd. Pauze! Even eruit en de benen en billen ontspanning gunnen, Garnwerd was gehaald en daar was BIER!. Niet dat wij ervan dronken, wij waren reeds dronken van euforie.

Zingend huiswaarts

Hoe euforisch de stemming ook was, de terugtocht was aanzienlijk ‘heftiger’ dan de heenreis; althans wat ondergetekenden betreft. Er werd nog een ‘stemmingspoging’ ondernomen in de vorm van een ‘song-contest’, maar voor het zover was, moest eerst het kanaal weer overgestoken worden. Onder leiding van onze eigen Hiawatha (oftewel: Gerda met peddel) was dat in een vloek en een zucht gedaan; de sluis was ours! Om het moreel hoog te houden -hoewel we er geen idee van hadden hoe het moreel er op de andere boten bij stond- boden boeg nummer 1 en 2 spontaan een zelfverzonnen Hunzelied aan. Het idee was dat iedere boot een couplet bij zou dragen, maar kennelijk was het lied van een dusdanig niveau, dat niemand daar oren naar had. Gelukkig (voor wie?) gingen de sluisdeuren open en werd er in volle vaart naar de Hunze geroeid. De weilanden werden vervangen door bebouwing en de koeien en schapen door Stadjers en studenten. En zo meerde roeiboot na roeiboot netjes aan aan het Hunzevlot. Nog even de boten poetsen en op hun plek leggen en er kon in het zonnetje genoten worden van een welverdiende borrel met meegebrachte hapjes. Een heerlijke afsluiting van een -in alle opzichten- supermooie dag!

Annemarie en Annemieke