De Elfstedenroeimarathon - Kon. Gron. Roeivereniging De Hunze

De Elfstedenroeimarathon: KEI-gaaf

Afgelopen Pinksterweekend deden wij als Hun uut Grunn voor het derde jaar op rij mee aan de Elfstedenroeimarathon. En net als vorig jaar wisten we de Kei te bemachtigen: de prijs voor de snelste ECO-ploeg (roeien en fietsen). Met een tijd van 21 uur en 3 minuten waren we iets sneller dan vorig jaar. Belangrijker nog: het was een weekend waarin alles samenkwam. Samenwerken, afzien, schakelen – en vooral: roeien met plezier en inzet. We waren niet alleen. De Hunze was dit jaar goed vertegenwoordigd met drie ploegen aan de start: Hun uut Grunn, de HunZes en Nagalm. En alle drie haalden we de eindstreep.

Wij roeiden met een ploeg van twaalf mensen, met een gemiddelde leeftijd van 58 jaar – van een dertiger tot een zeventiger. De HunZes bestond uit slechts zes roeiers. Petje af om dit met z’n zessen te doen. In de ploeg Nagalm hadden ervaren en onervaren roeiers zich verenigd. Ook zij roeiden in een mooie tijd over de finish.

—

Goede voorbereiding en hulp onderweg

Onze voorbereiding was grondig – en daar hebben we veel aan gehad. Dankzij Willem en Ellen, onze teamcaptains, hadden we een strak schema, regelmatige trainingen en zelfs oefentochten in Friesland om het parcours te leren kennen. Iedereen wist wat er moest gebeuren, ook bij onverwachte gebeurtenissen.

Onderweg konden we rekenen op een fantastisch ondersteuningsteam. Ruud fietste mee en hielp bij wissels. Hedwig was de rechterhand van Ellen onderweg. Jan en Jeanette verzorgden de inwendige mens. En Sophie was overal tegelijk: chauffeur, stempelaar, bidonvuller, rustbrenger én logistiek wonder. Dankzij hen konden wij blijven focussen op het roeien.

—

Warm, zwaar, en de moeite waard

Het weer was prachtig – misschien wat aan de warme kant. Maar dat maakte de tocht niet minder zwaar. Mist, nachtelijke wissels, slaapgebrek, lekke fietsbanden, een bijna-aanvaring in Leeuwarden, een natte start, kokend water op een voet – het zat er allemaal in. Maar daar staan we niet van te kijken. Dat hoort erbij. En het maakt de voldoening aan de finish alleen maar groter.

—

Volgend jaar: jubileumeditie – doe je mee?

In 2026 wordt de 40e editie van de Elfstedenroeimarathon georganiseerd. Een mooi moment voor andere Hunzeleden om (weer) mee te doen. Of je nu een marathonroeier bent of pas net begonnen: deze tocht is voor iedereen die houdt van roeien in teamverband, samen afzien en samen lachen.

Spreek ons gerust aan. We delen graag hoe het is – en denken met je mee.

—

Namens de roeiers van Hun uut Grunn 2025:

Tekla, Anne, Michael, Peter, Frouwke, Sacha, Willem, Steven, Karin, Hilda, Frank en Anneke

Dit bericht zal nog worden aangevuld.

De Elfstedenroeimarathon : Nagalm

Het begon allemaal met het idee om dit jaar met een grote groep onervaren roei(st)ers ondersteund door een paar meer ervaren leden mee te doen aan de Elfsteden Roeimarathon (ERM) 2025. Na een aantal enthousiaste overleggen over hoe we organisatorisch de ERM wilden gaan invullen, restte ons nog één ding: onze teamnaam. Nick gaf Julia na zijn uitgebreide oratie tijdens de Algemene Ledenvergadering over de nagalmtijd in de sociëteitszaal van de Hunze een stille hint voor een teamnaam: ‘Nagalm’.

Die naam bleek tijdens de ERM goed te be-schreeuwen bij het aanmoedigen van onze ploeg. Vooral onze walploeg (Barbara, Karen, Patricia en Willem) was van grote afstand hoorbaar – het galmde inderdaad lekker na.

Na veel voorbereidingen en inkopen was het dan op vrijdag 30 mei eindelijk zover. Bij het ophalen van de gehuurde personenbusjes bleek dat de voertuigen er niet waren en dat alternatieve busjes van diverse locaties bij elkaar gezocht moesten worden. Nadat we met enige vertraging waren aangekomen in Leeuwarden, werden de massa’s bananen, krentenbollen, borrelnoten en nog veel meer over de beide bussen verdeeld. In het gras op de parkeerwei konden we nog even gezellig picknicken en daarna was het al tijd om ons eerste team uit te zwaaien vanaf Wetterwille. Nog snel even de geitjes geaaid, en dan door naar de Prinsentuin om de start van dichtbij mee te maken. Toen om 20:00 het startschot klonk, wisten we: het avontuur was begonnen.

Bij het eerste wisselpunt in Bartlehiem zagen we de eerste ploegen voorbij varen en wisselen – de ene ploeg wat handiger dan de andere. Al snel arriveerde ons eerste team (Christiaan, Marit en Wout) dat de start-etappe had gevaren en stapte het tweede team (Gina, Laura en Remco) in de boot – nog wat onwennig, maar daar kwam snel verandering in. Naarmate de avond overging in de nacht, verliepen de wissels steeds soepeler maar ook de mist werd dichter. Hoewel de mist niets afdeed aan het enthousiasme werd wel het navigeren door de Friese wateren wat uitdagender. Niet al onze tegenstanders konden even goed omgaan met de complexe omstandigheden en veelvuldige afsnij-manoeuvres en riemen-clashes waren het resultaat. Het zou niet netjes zijn om hier expliciet te noteren welke krachttermen enkele malen door onze roei(st)ers werden gelanceerd in de richting van onze tegenstanders. Die bleken gelukkig veelal van buitenlandse afkomst dus mogelijk hebben ze ons commentaar slechts opgevat als een aanmoediging.

Na een gevaren etappe was het weer tijd voor rust in een van de busjes, een slokje (of grote slok) drinken, een banaan, een krentenbol, een borrelnoot of iets anders eetbaars. Af en toe deed iemand een dutje, maar ook snel was het al weer tijd voor de volgende wissel.

De nacht was van korte duur en vanaf het ochtendgloren werd het weer alleen maar mooier – misschien werd het eigenlijk zelfs net iets te warm. Vooral de langere etappes in de middagzon waren pittig, maar met een beetje verkoelende backsplash wist ook het derde team (Altinus, Katrin en Lucienne) zich toch fris te houden.

Varend door smalle slootjes en slippend onder lage bruggen door konden we onze behendigheid als roei(st)ers en onze kunsten op de stuurstoel testen. Bijna aan het eind van de tocht door het mooie Friese landschap en langs schilderachtige dorpjes was het het vierde team (Kim, Mariella en Nick) dat aan de laatste etappe mocht beginnen. Aangemoedigd door de herkenbare kreten van Karen vanuit een van de rijdende busjes, roeiden de twee dames in een fantastisch tempo terug naar Leeuwarden. Na een strakke eindsprint op de finishlijn mochten we ons laatste stempel op de kaart laten drukken. En toen zat het er alweer op.

De dag sloten we af met een lekkere en voedzame maaltijd bij Wetterwille en tijdens de terugtocht naar Groningen begon de evaluatie al; bananen, krentenbollen en borrelnoten waren nog steeds in overvloed beschikbaar.

We zien uit naar onze reunie die al weer op de planning staat. Ik verwacht dat we dan vooral bananenbrood zullen eten.

Wat een ervaring!