Het vlot van KGR De Hunze, zaterdagmiddag 21 juni 14.00 uur, 22°, een lekker zonnetje en ik kijk mijn ogen uit. Op het vlot liggen twaalf riemen, drie roeren en drie stoeltjes. Net als pikhaken, peddels, waterdichte tonnetjes met EHBO materiaal, routekaarten, lampen, gereedschap en vast nog meer. Klaar voor vertrek. Maar er mist nog iets, de Westerhaven, de Schokkenbroek en de Rob van der Werff. Die liggen nog te wachten in het boothuis, trappelend van ongeduld. Rond 14.15 uur zijn alle deelnemers binnengedruppeld, tien Hunzemensen en 5 Gyanen. De boten worden naar buiten gedragen en in het water gelegd. Omdat we het hele vlot bezet houden vertrekken we, na een palaver, één voor één zo snel mogelijk.
Het eerste deel van de tocht gaat (dit moest ik opzoeken) via de Zuiderhaven, het Verbindingskanaal, de Oosterhaven, het Eemskanaal en de Hanzehaven naar het Winschoterdiep. Frank stuurt, Saskia zit op slag, dan komt Femke (zij roeit bij GYAS). Gerda (1) en ik (2) zitten op boeg. Gerda J. weet dat ik een beginnend roeier ben en heeft me tips en advies beloofd. Al snel volgt het (ook op andere momenten terugkerende) advies om mijn armen aan het einde van de recover, aan het begin van de inzet tot boven de boorden te brengen. Iets wat hardnekkig lastig blijkt om consequent te doen. Net als het met mijn duimen ‘aantikken’ van mijn lichaam bij de uitzet en het gestrekt houden van mijn armen tijdens het 1e deel van de haal. Ik merk, als het me lukt dit allemaal tegelijk toe te passen, dat mijn halen langer en effectiever worden. Maar man, wat vergt dat een focus en concentratie.
Rond 16.00 uur leggen we aan bij molen De Biks aan het Drentse Diep. De supersnelle roeiers van de Schokkenbroek zijn er al en een paar minuten na ons legt de Rob van der Werff ook aan. De molenaar ontvangt ons hartelijk en vertelt graag over zijn molen, over de geschiedenis en de werking ervan. Hij heeft zelfs zijn WC beschikbaar gesteld voor diegenen die behoefte hebben aan een sanitaire stop. Na een groepsfoto en een stuurwissel gaan we om half vijf verder richting het Zuidlaardermeer en De Leine. Gerda stuurt ons via een ruime cirkel over het meer naar het restaurant. Het was windstil toen we de cirkel begonnen, maar al vrij snel trok de wind aan (natuurlijk) en moesten we aan de bak.
Bij De Leine werden we ontvangen door Gerda (2)en Bettie. Er was een lange tafel voor ons gereserveerd en na een aantal drankjes, een heerlijk soepje, een smakelijk hoofdgerecht en de (voor mij brood-)nodige rust stapten we om 20.00 uur weer in de Westerhaven, met mij als stuur dit keer. Dit was unaniem door Frank, Saskia, José en Femke besloten. Huh, waar komt José nu ineens vandaan denk je misschien. José heeft na het eten de plek van Gerda over genomen, vandaar.
Ik hoefde pas aan het werk als stuur nadat de roeiers de boot strijkend de haven hadden uitgeroeid. Eenmaal weer op het Zuidlaardermeer hoefde ik de boot ‘alleen maar’ terug te sturen naar het Drentse Diep, alleen… ik zag alleen maar riet en strand, maar echt geen ingang van het Drentse Diep. Daarnaast stond de zon stond vrij laag en hij schitterde enorm op het water. Op het moment dat verder roeien ons onvermijdelijk het strand op zou hebben gebracht liet ik de boot lopen (‘Laat…lopen!’) en moesten de roeiers van mij meekijken om te bepalen waar ik naar toe moest sturen. En ja hoor, zij zagen wat ik niet kon vinden, een stuk verder naar links was de ingang van het Drentse Diep. Op het Drentse diep lukte het me prima om midden op het water te varen. Strak stuurboord houden was verdraaid veel moeilijker, laat staan anderhalve meter van de wal. Maar ik heb ervan genoten. Ergens op het Drentse Diep hebben we een stuurwissel gedaan, Frank op stuur en ik op slag. Frank ging staan en ik mocht er onderdoor, gelukkig. Het was weer prachtig roeiweer en het water was bladstil. Om ons heen zagen we reigers, een valk, over het water scherende zwaluwen en vissers. De bever liet zich helaas niet zien vandaag.
Aan het einde van het Drentse Diep voeren we het Winschoterdiep op. De Schokkenbroek had op ons gewacht en voer door toen wij er waren. Wij hielden halt totdat we de Rob van der Werff de hoek om zagen komen en roeiden toen verder. We wilden nog graag een foto van de ondergaande zon maken, maar deze zakte steeds sneller en verder achter de hoge gebouwen van het industriegebied. Door de lage zon en de schittering op het water was het zicht voor de stuur op bepaalde momenten erg belabberd en het grote vrachtschip onder een brug kwam dan ook plotseling in zicht. Door de rustige en vastberaden instructies van de stuur roeiden we soepel en op tijd uit de vaarroute van het schip (pfew!). Rond 22.00 uur stopten wij bij Aegir, voor een stuurwissel en een kort rustmoment met studentenhaver.
Ondertussen waren de lampen op de boten aan gegaan. Wat een mooi, sprookjesachtig gezicht! Na deze korte stop de laatste ruk met vermoeide benen, armen en rug. De concentratie en focus moesten uit mijn kleine teen komen. Maar wat is het mooi om in het tweeduister te roeien, met door de ondergaande zon beschenen rode wolken in de lucht, twinkelende lichtjes op de oever en zwaluwen die vlak over het water en boot scheren. Ik deed mijn best om effectief te blijven roeien, maar dat lukte slechts mondjesmaat ben ik bang. Na een half uur kwam het vlot in zicht en konden we aanleggen en uitstappen. Na spoelen, sponzen en afdrogen konden de boten terug naar het botenhuis en wij naar de bar voor een welverdiend biertje.
Wat was het een mooie, leerzame, enerverende en vermoeiende tocht! Met fijne, ervaren en kundige mensen bij wie ik me welkom heb gevoeld en met wie ik een geweldige, zonnige en gave tocht heb gemaakt, dank jullie wel!
En vooral ook dank Gerda D, Gerda J en Guido voor de organisatie!
En nee, we hebben geen foto meer kunnen maken van de ondergaande zon.
Janet Kronemeijer.